Που τελειώνει ο μύθος και που αρχίζει η πραγματικότητα; Γιατί αν ο αέρας που αναπνέουμε ελεύθερα αποδειχτεί ότι μπορεί να κινήσει το αυτοκίνητο, τότε έχουμε να κάνουμε με μια τεχνολογία που θα αλλάξει δραματικά την καθημερινότητά μας.
Στις αρχές του 2012, η ινδική αυτοκινητοβιομηχανία Tata Motors ανακοίνωνε πως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα ήταν έτοιμη να βγάλει στους δρόμους το πρώτο αυτοκίνητο το οποίο θα κινούνταν με πεπιεσμένο αέρα.
Κάποιοι, γέλασαν. Κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να μιλήσουν για το αύριο της αυτοκίνησης. Το θέμα είναι ότι το αυτοκίνητο με καύσιμο κίνησης τον πεπιεσμένο αέρα, χρησιμοποιεί μια τεχνολογία η οποία είναι ευρέως γνωστή εδώ και πολλές 10ετίες. Είναι η ίδια τεχνολογία η οποία χρησιμοποιείται στα αεροβόλα όπλα, αλλά και στα μηχανήματα εξόρυξης μεταλλευμάτων.
Το ζητούμενο επομένως αυτή την στιγμή είναι το αν θα μπορέσει ένα αυτοκίνητο με την συγκεκριμένη τεχνολογία να φτάσει στο στάδιο της μαζικής παραγωγής , κάτι που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει.
Μια τέτοια λύση, δηλαδή ένας κινητήρας που καίει αέρα, πέραν του αν είναι ή όχι εφικτή, έχει να ξεπεράσει μια σειρά από σκοπέλους. Για παράδειγμα θα έβαζε τέλος σε μια σειρά από τεχνολογίες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια με στόχο να μειώσουν τις εκπομπές ρύπων στην ατμόσφαιρα. Τέτοιες τεχνολογίες συναντάμε στα υβριδικά αλλά και τα ηλεκτρικά οχήματα. Θα αντέξει η παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία να σηκώσει το βάρος της οικονομικής επένδυσης που έχει κάνει σε αυτές τις εναλλακτικές μορφές κινητηρίων μέσων; Ή θα πρέπει να αποσβέσει πρώτα την επένδυσή της και μετά να προχωρήσει στο καινούργιο;
Όσοι τώρα αρέσκονται σε σενάρια συνομωσίας, θέλουν να πιστεύουν ότι πίσω από αυτή την καθυστέρηση –ή και ματαίωση – μια προσπάθειας για την ανάπτυξη και παραγωγή ενός αυτοκινήτου που θα χρησιμοποιεί ως καύσιμο τον αέρα, κρύβονται οι κολοσσοί που ελέγχουν το πετρέλαιο (εξόρυξη, επεξεργασία, διάθεση στην αγορά κλπ), οι αυτοκινητοβιομηχανίες και ένα σημαντικό πλέγμα βιομηχανιών που κινούνται γύρω από αυτές (ανταλλακτικά , ορυκτέλαια, καταλύτες, μπαταρίες κλπ). Όλο αυτό το πλέγμα που αποτελεί σήμερα τον σκληρό πυρήνα της καπιταλιστικής οικονομίας θα δεχόταν ένα ισχυρό κτύπημα, θα βρίσκονταν ξαφνικά χωρίς , ή με δραματικά μειωμένο, αντικείμενο ενασχόλησης και ο κίνδυνος της κατάρρευσης θα ήταν κάτι παραπάνω από ορατός.
Από την άλλη δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία βρίσκεται στα σπάργανα. Έτσι, θα πρέπει να ξεπεράσει ένα τεράστιο μειονέκτημα που είναι η χαμηλή απόδοση των συγκεκριμένων κινητήρων, κάτι που έχει αντίκτυπο στις επιδόσεις των αυτοκινήτων που είναι κακές.
Τον Φεβρουάριο του 2008 υπήρξαν εκτενή σχόλια στον διεθνή Τύπο για την γαλλική εταιρία MDI, που κέρδισε την παραγγελία της Tata για την παρουσίαση ενός αυτοκινήτου που θα κινείται με πεπιεσμένο αέρα. Ήδη, εκείνη την εποχή, η γαλλική εταιρία είχε συμπληρώσει μια 10ετία έρευνας στο πεδίο της κίνησης οχημάτων με πεπιεσμένο αέρα. Μάλιστα το όχημα που είχε προκριθεί έφερε την ονομασία OneCat , ήταν κατασκευασμένο από φάιμπερ γκλας, ζύγιζε περίπου 350 κιλά , μπορούσε να ανεφοδιαστεί σε μόλις 2 λεπτά και είχε αυτονομία 250 χλμ. Το κόστος ανεφοδιασμού δεν ξεπερνούσε το 1,5 ευρώ και η τιμή αγορά του αυτοκινήτου ήταν γύρω στα 4.000 ευρώ!
Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Tata παρουσίασε την τελική εκδοχή του οχήματος το οποίο θα κοστίζει 7.500 ευρώ, έχει αυτονομία 300 χλμ., αναπτύσσει μέγιστη ταχύτητα 105 χλμ./ώρα και το κόστος ανεφοδιασμού του ανέρχεται στο εξευτελιστικό ποσό του 1 ευρώ!
Παράλληλα μόλις πριν λίγους μήνες η Tata αγόρασε τα δικαιώματα κατασκευής του οχήματος AirPod από τον 71χρονος Γάλλο μηχανικό -ασχολήθηκε με την Φ1 στην 10ετία του 1980- τον Γκι Νεγκρέ, ιδιοκτήτη της εταιρίας MDI.
Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης στις αρχές του 2013, ο γαλλικός όμιλος PSA (Peugeot – Citroen) παρουσίασε το δικό του, φιλόδοξο πρόγραμμα. Το οποίο χρησιμοποιεί τον πεπιεσμένο αέρα, χωρίς όμως να διαγράφει τις υπάρχουσες λύσεις.
Σε συνεργασία λοιπόν με τη γερμανική Bosch η PSA εξελίσσει ένα νέου τύπου σύστημα υβριδικής πρόωσης το οποίο θα είναι υδραυλικό και προγραμματίζεται να εμφανιστεί αρχικά σε μίνι η σούπερ μίνι των Peugeot και Citroen το 2016 υποσχόμενο οικονομία καυσίμου μέχρι και 45%.
Το χαρακτηριστικό του Hybrid Air, όπως λέγεται το σύστημα, είναι ότι η ενέργεια που ανακτάται στην επιβράδυνση γενικά αποθηκεύεται από το υδραυλικό μέρος, που αποτελείται από μια αντλία και έναν κινητήρα, σε μια δεξαμενή υψηλής πίεσης.
Η διάταξη περιλαμβάνει και δεξαμενή χαμηλής πίεσης, ενώ η ενέργεια που καταλήγει στη μετάδοση που αποτελείται από επικυκλικό μηχανισμό μπορεί να προέρχεται μόνο από τον συμβατικό κινητήρα εσωτερικής καύσης, είτε από τον υδραυλικό μηχανισμό είτε και από τα δύο μαζί όταν υπάρχει ανάγκη.
Σύμφωνα με τους Γάλλους ένα τρικύλινδρο Peugeot 208 ή Citroen C3 1.0 Hybrid Air (το είδαμε στην έκθεση της Γενεύης) θα χρειαζόταν μόλις 2,9 λίτρα αμόλυβδης για κάθε 100 χιλιόμετρα και θα εξέπεμπε μόνο 69 γραμμάρια CO2 το χιλιόμετρο.Διαβάστε πως να μειώσετε τον λογαριασμό τους ρεύματος εδώ
