Η Paloma Goni είναι Ισπανίδα δημοσιογράφος, η οποία τόλμησε να φωτογραφηθεί με τα τριχωτά της πόδια και τις αξύριστες μασχάλες της. Η Paloma Goni είναι γυναίκα που σιχαίνεται την αποτρίχωση.
Οπως λέει: «Είμαι από εκείνες τις γυναίκες που δεν της αρέσει να ξυρίζεται. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλές σαν και μένα αλλά ελπίζω να είναι αρκετές. Από την πρώτη φορά, ως έφηβη, που ξύρισα τα πόδια και τις μασχάλες μου κατάλαβα ότι έχασα πολύ χρόνο για να υποστώ μια βασανιστική αποτρίχωση. Αλλά όπως και να το κάνουμε, είμαι γυναίκα και πρέπει να κάνω αποτρίχωση σε όλο μου το κορμί. Σωστά;
Εχω άλλη επιλογή; Για πολύ καιρό νόμιζα ότι δεν είχα, έτσι προσπαθούσα να μην το κάνω τόσο συχνά για να υποφέρω λιγότερο. Αποφάσισα να μην ξυρίζομαι τον χειμώνα. Αλλωστε ήμουν καλυμμένη με τα ρούχα και κανείς δεν θα το πρόσεχε. Φυσικά άρχισα να καταλαβαίνω ότι η αποτρίχωση δεν μου ήταν απολύτως απαραίτητη, απλώς είναι κάτι που επιβάλλεται να κάνουν οι γυναίκες. Χαιρόμουν τα τριχωτά πόδια μου τον χειμώνα, αλλά ακόμα έπρεπε να βασανίζομαι στη διάρκεια του καλοκαιριού.
Ναι, είμαι μία τριχωτή γυναίκα. Εχω κατάλευκο δέρμα και κατάμαυρες τρίχες. Τα πόδια και οι μασχάλες μου είναι πραγματική... ζούγκλα. Ξέρω ότι υπάρχουν γυναίκες με λείο δέρμα και μικρές ξανθές μικρές τριχούλες. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει σε μένα. Οπότε το να προσπαθώ να το καλύψω είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει. Αλλωστε, ζω στη Μάλαγα, ο καιρός είναι ζεστός το μεγαλύτερο μέρος του έτους και η παραλία είναι εκεί για να την απολαμβάνουμε...
Πέρασαν τρεις μήνες που απολάμβανα τις μαύρες τρίχες μου, όταν ο καιρός χτύπησε καμπανάκι. Ο ήλιος βγήκε, άρχισε η ζέστη. Οχι πάλι. Επρεπε να αρχίσω να φοράω κοντές φούστες και φανελάκια. Και με την αλλαγή εποχής έρχεται η εσωτερική πάλη μεταξύ των αναγκών μου και των επιθυμιών της κοινωνίας στην οποία ζω. Φέτος, πρέπει να το σκεφτώ σοβαρά: Θα πρέπει να ξυριστώ ή όχι;
Ξέρω τι θέλω, αλλά είναι στο χέρι μου να το κάνω; Λογικά, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω με το σώμα μου, αλλά δεν θέλω να βγω έξω για μια βόλτα και να ακούω όλη αυτή την κριτική. Γιατί ναι, θα το παραδεχτώ: Δεν είμαι έτοιμη να ακούσω την κριτική ή να υπομείνω όλα αυτά τα βλέμματα. Δεν είμαι επαναστάτρια. Ακόμα.
Πως γίνεται να έχουμε φτάσει σε αυτή την κατάσταση; Είμαι έκπληκτη που έχουμε φτάσει στο σημείο όπου μια γυναίκα που δεν απομακρύνει τις τρίχες που μεγαλώνουν φυσικά στο κορμί της είναι σπάνιο δείγμα. Δεν κατακρίνω τα εκατομμύρια των γυναικών που ξυρίζονται επειδή το θέλουν (αν και θα έπρεπε να ψάξουν βαθιά μέσα τους για να ξέρουν τι θέλουν), αλλά κατακρίνω το σημείο που έχουμε φτάσει, όπου δεν υπάρχει η επιλογή για το αν μια γυναίκα θέλει να κάνει αποτρίχωση ή όχι. Είναι δεδομένο ότι πρέπει.
Διαβάζω άρθρα στα οποία οι γυναίκες υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να μην ξυρίζουν το aιδοίο τους. Βλέπουμε πως σιγά-σιγά η αποτρίχωση του μπικίνι γίνεται κάτι το το αυτονόητο. Σε λίγα χρόνια, θα γίνει ο κανόνας. Διαβάζω ότι οι νέοι άνδρες το απαιτούν. Οτι θέλουν οι γυναίκες να μην έχουν τρίχες στο aιδοίο τους. Λοιπόν, δεν με νοιάζει τι απαιτούν. Δεν με ενδιαφέρει.
Αλλά το ξύρισμα είναι ακόμα ένα ταμπού. Ενα θέμα για το οποίο κανείς δεν μιλάει. Αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, γιατί πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσουμε γι αυτό. Οι γυναίκες πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν επιλογές, χωρίς να σημαίνει ότι είναι επαναστάτριες. Οι γυναίκες πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουμε την επιλογή, ότι η αποτρίχωση δεν είναι μια υποχρέωση επειδή γεννηθήκαμε γυναίκες.
Τα κορίτσια, όταν αρχίζουν να μεγαλώνουν οι τρίχες τους, πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούν να επιλέξουν αν θέλουν το ξύρισμα ή όχι. Οτι και οι δύο επιλογές είναι φυσιολογικές. Σήμερα θα ήταν σχεδόν αδύνατο να βρείτε φωτογραφίες γυναικών με αξύριστα πόδια (αξύριστες μασχάλες είναι πιο εύκολο) και έτσι ποστάρω τις δικές μου.
Οταν ζήτησα από το φίλο μου να με φωτογραφίσει αρνήθηκε. Νομίζω ότι δεν ήθελε να δείξω δημόσια τα τριχωτά μου πόδια. Μιλήσαμε για λίγο και κατάλαβε το λάθος του, οπότε τράβηξε τις φωτογραφίες. Μου είπε ότι οι φωτογραφίες βίaζαν την αισθητική. Συμφωνώ. Είναι μια επίθεση εναντίον μιας αισθητικής της γυναικείας ομορφιάς που έχουμε ριζωμένη στην κουλτούρα μας και στην κοινωνία μας. Την ίδια εικόνα που θέλω να αλλάξω επειδή δεν είναι πραγματική.
Οι γυναίκες έχουμε τρίχες στα πόδια. Εχουμε τρίχες στις μασχάλες μας. Και στο aιδοίο μας. Είμαστε τριχωτές, το ίδιο με τους άνδρες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα την οποία οι γυναίκες πιέζονται να κρύψουν.
Εγώ ακόμα δεν ξέρω αν φέτος θα υποκύψω στην πίεση να ξυριστώ και πάλι. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά είμαι σίγουρη ότι αν το κάνω θα το κάνω για τους άλλους και έτσι δεν θα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».
