Την Τρίτη ο ΠΑΟΚ δεν παίζει απλά μια πρόκριση. Αλλά το μέλλον του. Αυτή η ρεβάνς ίσως αλλάξει την ιστορία ολόκληρη. Γράφει ο Βασίλης Παπαθεοδώρου.
Υπάρχουν αγώνες και αγώνες στην ιστορία μιας ομάδας. Ο ΠΑΟΚ, για παράδειγμα, επί δεκαετίες έδινε (αδικαιολόγητη για τους περισσότερους) βαρύτητα στα «ντέρμπι» με τον Άρη ή τον Ολυμπιακό. Παιχνίδια που εννιά φορές στις δέκα, δεν έκριναν απολύτως τίποτα παρά ένα αποτέλεσμα γοήτρου. Αν ρωτήσεις ας πούμε έναν φίλαθλο εκτός Θεσσαλονίκης, γιατί... πλακώνονται ΠΑΟΚ και Άρης κάθε φορά που παίζουν μεταξύ τους, μια πιθανή απάντηση είναι για το «ποιος θα αυτοαναγορευθεί αφεντικό της πόλης». Εννοείται πως όσο δεν έχεις στόχο τίτλους, η ζωή σου αποκτά νόημα μέσα από τέτοιες μάχες.
Μόνο που για τον ΠΑΟΚ έφτασε η ώρα που δεν διακυβεύει ένα αποτέλεσμα. Ούτε καν μια πρόκριση. Την Τρίτη στην άδεια Τούμπα ο ΠΑΟΚ παίζει το μέλλον του. Κι όχι μόνο το δικό του, αλλά ίσως και ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο δικέφαλος παίζει σε 90 λεπτά τα πάντα. Κανένα άλλο παιχνίδι τις τελευταίες δεκαετίες δεν είχε τόση σημασία όσο έχει αυτό. Γιατί; Επειδή θα τον αλλάξει επίπεδο. Όχι απλά για να πάρει την (αμέτρητη) χαρά τη συμμετοχής. Αυτό είναι δευτερεύων.
Ο ΠΑΟΚ έχει βάλει... μεσομακροπρόθεσμο στόχο το πρωτάθλημα και ο τρόπος για να φτάσει εκεί είναι μέσω Σάλκε. Ο Σαββίδης τον νοικοκύρεψε, ωστόσο δεν φτάνει. Με 20 μύρια στο ταμείο όμως, αλλάζει η ιστορία. Και γιατί στερεί πέντε εκατομμύρια από τον άμεσο ανταγωνιστή του, που ούτως ή άλλως, άνευ συναγωνισμού κατεβάζει αντί να ανεβάζει τον μεταγραφικό πήχη, αλλά και γιατί αξιοποιώντας τα έσοδα του Champions League θα κάνει αυτό που δε μπορεί τώρα: Να κοιτάζει στα μάτια τον Ολυμπιακό.
Αν η Τούμπα ήταν γεμάτη, η Σάλκε θα είχε λίγες ελπίδες ανατροπής. Στο πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων κατέστη σαφές ότι η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα τους είναι μικρή. Ο ΠΑΟΚ ευτύχησε να βρει τους Γερμανούς χωρίς τους δύο παίκτες που κάνουν τη διαφορά σε άμυνα (Κυριάκος Παπαδόπουλος) και επίθεση (Χούντελαρ). Κι οι ευκαιρίες στη ζωή δεν παρουσιάζονται συνέχεια.
Για αυτό και δεν έχει την παραμικρή σημασία το πώς πήρε το 1-1, αν ο Χακόμπο έβλεπε για άουτ το σουτ του Φαρφάν ή ο Χίλντεμπραντ ακόμα περιμένει το σουτ του Στοχ. Άσχετα αν το κατέκτησε απόλυτα δίκαια. Είτε δίκαια είτε άδικα, με τύχη ή χωρίς, με όλους τους Θεούς μαζί τους ή τους δαίμονες απέναντί του, την Τρίτη έχει ραντεβού με κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Να παίξει στο Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία του. Και να μπει στο επόμενο πρωτάθλημα με ρεαλιστικές πιθανότητες (κι όχι ουτοπικές όπως τώρα...) να εκθρονίσει τον Ολυμπιακό.
Υπάρχουν αγώνες και αγώνες στην ιστορία μιας ομάδας. Ο ΠΑΟΚ, για παράδειγμα, επί δεκαετίες έδινε (αδικαιολόγητη για τους περισσότερους) βαρύτητα στα «ντέρμπι» με τον Άρη ή τον Ολυμπιακό. Παιχνίδια που εννιά φορές στις δέκα, δεν έκριναν απολύτως τίποτα παρά ένα αποτέλεσμα γοήτρου. Αν ρωτήσεις ας πούμε έναν φίλαθλο εκτός Θεσσαλονίκης, γιατί... πλακώνονται ΠΑΟΚ και Άρης κάθε φορά που παίζουν μεταξύ τους, μια πιθανή απάντηση είναι για το «ποιος θα αυτοαναγορευθεί αφεντικό της πόλης». Εννοείται πως όσο δεν έχεις στόχο τίτλους, η ζωή σου αποκτά νόημα μέσα από τέτοιες μάχες.
Μόνο που για τον ΠΑΟΚ έφτασε η ώρα που δεν διακυβεύει ένα αποτέλεσμα. Ούτε καν μια πρόκριση. Την Τρίτη στην άδεια Τούμπα ο ΠΑΟΚ παίζει το μέλλον του. Κι όχι μόνο το δικό του, αλλά ίσως και ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο δικέφαλος παίζει σε 90 λεπτά τα πάντα. Κανένα άλλο παιχνίδι τις τελευταίες δεκαετίες δεν είχε τόση σημασία όσο έχει αυτό. Γιατί; Επειδή θα τον αλλάξει επίπεδο. Όχι απλά για να πάρει την (αμέτρητη) χαρά τη συμμετοχής. Αυτό είναι δευτερεύων.
Ο ΠΑΟΚ έχει βάλει... μεσομακροπρόθεσμο στόχο το πρωτάθλημα και ο τρόπος για να φτάσει εκεί είναι μέσω Σάλκε. Ο Σαββίδης τον νοικοκύρεψε, ωστόσο δεν φτάνει. Με 20 μύρια στο ταμείο όμως, αλλάζει η ιστορία. Και γιατί στερεί πέντε εκατομμύρια από τον άμεσο ανταγωνιστή του, που ούτως ή άλλως, άνευ συναγωνισμού κατεβάζει αντί να ανεβάζει τον μεταγραφικό πήχη, αλλά και γιατί αξιοποιώντας τα έσοδα του Champions League θα κάνει αυτό που δε μπορεί τώρα: Να κοιτάζει στα μάτια τον Ολυμπιακό.
Αν η Τούμπα ήταν γεμάτη, η Σάλκε θα είχε λίγες ελπίδες ανατροπής. Στο πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων κατέστη σαφές ότι η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα τους είναι μικρή. Ο ΠΑΟΚ ευτύχησε να βρει τους Γερμανούς χωρίς τους δύο παίκτες που κάνουν τη διαφορά σε άμυνα (Κυριάκος Παπαδόπουλος) και επίθεση (Χούντελαρ). Κι οι ευκαιρίες στη ζωή δεν παρουσιάζονται συνέχεια.
Για αυτό και δεν έχει την παραμικρή σημασία το πώς πήρε το 1-1, αν ο Χακόμπο έβλεπε για άουτ το σουτ του Φαρφάν ή ο Χίλντεμπραντ ακόμα περιμένει το σουτ του Στοχ. Άσχετα αν το κατέκτησε απόλυτα δίκαια. Είτε δίκαια είτε άδικα, με τύχη ή χωρίς, με όλους τους Θεούς μαζί τους ή τους δαίμονες απέναντί του, την Τρίτη έχει ραντεβού με κάτι μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Να παίξει στο Champions League για πρώτη φορά στην ιστορία του. Και να μπει στο επόμενο πρωτάθλημα με ρεαλιστικές πιθανότητες (κι όχι ουτοπικές όπως τώρα...) να εκθρονίσει τον Ολυμπιακό.
πηγη
