Η γυναίκα αυτή κατηγορείται για άμεση συνέργεια σε ανθρωποκτονία και τα τελευταία δυόμιση χρόνια βλέπει τον κόσμο μέσα από κάγκελα. Όμως μαζί της και με τον ίδιο τρόπο βλέπει τον κόσμο και ένα μικρό παιδί για το οποίο τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν η πιπίλα και το γάλα που έχουν άλλα παιδιά στην ηλικία του που ζουν με τους δικούς τους στο σπίτι και χαίρονται την καθημερινότητά τους.
Το mothersblog ήρθε σε επαφή με την Αγγελική Καρδαρά, Διδάκτωρ του Τμήματος Ε.Μ.Μ.Ε. Πανεπιστημίου Αθηνών και Φιλόλογο. Η κυρία Καρδαρά, είχε την ευκαιρία να συζητήσει με αυτή τη γυναίκα, η οποία μίλησε ανοιχτά για τις καθημερινές αγωνίες της και τον αγώνα που κάνει ακόμα και για την επιβίωση της ίδιας και του παιδιού της μιας και όπως καταγγέλλει, δεν υπάρχει ούτε καν η στοιχειώδης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους δυο τους.
Η κρατούμενη μητέρα περιγράφει την σκληρή καθημερινότητα που ζει μαζί με το παιδί της στις φυλακές: «Μας ανοίγουνε στις 7.30. Ετοιμάζουμε τα παιδιά μας, καθαρίζουμε τα κελιά, πλένουμε τα ρούχα μας κ.λπ.» λέει και συνεχίζει: «Το μεσημέρι παίρνουμε το φαγητό, ταΐζουμε τα παιδιά, τα βάζουμε για ύπνο, κλείνουμε στις 12 και ανοίγουμε στις 15:00, βγαίνουμε στο προαύλιο κ.λπ. Κάθε μέρα τα ίδια πράγματα, το ίδιο πρόγραμμα». Η σχέση της μητέρας με τις υπόλοιπες κρατούμενες είναι καλές αλλά τυπικές καθώς η ίδια αποκαλύπτει: «Καλό είναι να κρατάς ήπιους τόνους και να προσπαθείς να μην απαντάς».
Η ίδια γυναίκα όταν ερωτάται ποιο πιστεύει ότι είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν μητέρες με παιδιά στη φυλακή στην Ελλάδα, απαντά χωρίς περιστροφές: «Δεν υπάρχει γιατρός σε καθημερινή 24ώρη βάση και μόνοι μας αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε έκτακτα περιστατικά. Κυρίως έχουμε ανάγκη παιδιάτρου και γυναικολόγου». Αν αυτή η γυναίκα είχε τη δυνατότητα να ζητήσει κάτι από τους κυβερνώντες ώστε να βελτιωθεί η ζωή της ίδιας και του παιδιού της μέσα στις φυλακές, θα παρακαλούσε για: «Ένα ακόμα καλύτερο χώρο, ίσως μία παιδική χαρά έξω στο προαύλιο». Και για όσους πολίτες επιθυμούν να βοηθήσουν τις μητέρες φυλακισμένες με τα παιδιά τους, η ίδια ζητά: «Σαμπουάν για εμάς και τα παιδιά, είδη πρώτης ανάγκης και γενικά ό,τι αφορά παιδικά, όπως πιπίλες, μπουκάλια, βραστήρες κ.λπ. Επίσης, χρειαζόμαστε κάρτες, τσιγάρα, ρούχα και νερά».
Η κρατούμενη μητέρα, μιλώντας για τον αγώνα που κάνει καθημερινά μέσα από τα κάγκελα της φυλακής, λέει μεταξύ άλλων: «Προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί μου, όπως θα έκανα και έξω, αν και οι δυνατότητες μέσα είναι περιορισμένες. Τα προβλήματα είναι η μη κοινωνικοποίηση του παιδιού και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη».
Πώς είναι, όμως, η ψυχολογία των παιδιών που μεγαλώνουν μέσα στη φυλακή; Η κρατούμενη μητέρα λέει: «Αναλόγως την ηλικία που θα βρεθούν μέσα στη φυλακή. Όταν ένα παιδί γεννιέται μέσα στη φυλακή, την θεωρεί σπίτι του. Όταν έρθει από έξω, προσαρμόζεται γιατί στην παιδική ηλικία τους είναι αρκετό να έχουν τη μητέρα κοντά τους. Φυσικά υπάρχουν αλλαγές στην ψυχολογία του παιδιού, αλλά όχι αδιόρθωτες». Όμως, παραδέχεται συγχρόνως: «Δεν είναι το καλύτερο να είναι στη φυλακή το παιδί σου, αλλά σίγουρα είναι καλύτερα με εμένα εδώ παρά χωρίς εμένα έξω».
Η ίδια πιστεύει πως θα μπορούσε να είναι πιο εύκολη η ζωή για τις μητέρες κρατούμενες, αν οι νόμοι το επέτρεπαν: «Πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρξει κοινωφελής εργασία ή κατ' οίκον περιορισμός, ώστε τα παιδιά να μην αποκόβονται από την κοινωνική ζωή και να μεγαλώνουνε σε πραγματικές συνθήκες για να μην αλλάζει η ζωή τους τόσο έντονα».
πηγη
-->
