Πάλεψε με τη νευρική ανορεξία, ωστόσο είχε φτάσει τόσο κοντά στο θάνατο που η μαμά της είχε απευθυνθεί σε γραφείο τελετών για να είναι έτοιμο το φέρετρό της!Όμως η 26χρονη σήμερα Rowena Buxton-Henderson κατάφερε να είναι νικήτρια σε αυτή τη σκληρή μάχη....
Η Rowena εμφάνισε τη διατροφική διαταραχή όταν η σχολική νοσοκόμα τη ζύγισε, στα 13 της, και της είπε πως πρέπει να χάσει βάρος.
Η κοπέλα ζύγιζε τότε λίγο πάνω από 100 κιλά. Αλλά το ταπεινωτικό περιστατικό την τραυμάτισε τόσο που απέκτησε φοβία με το φαγητό.
Πέρασε ολόκληρη την εφηβεία της μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία, μέχρι που μία φορά χρειάστηκε ανάνηψη καθώς είχε σταματήσει να αναπνέει.
Στη χειρότερη φάση της διαταραχής, με ύψος 1,80 είχε βάρος μόλις 35 κιλά και ήταν τόσο άρρωστη που η μητέρα της Carolann άρχισε να προετοιμάζεται για το θάνατό της.
Στα 16 της η Rowena πέρασε επτά μήνες σε ειδικό κέντρο για πάσχοντες από διατροφικές διαταραχές, όπου σιτιζόταν με γαστρικό σωλήνα. Αλλά εκείνη διαρκώς τον έβγαζε, τρομοκρατημένη πως θα πάρει βάρος.
Αφού βγήκε νικήτρια από την πιο δύσκολη μάχη της, αυτή για τη ζωή της, και με βάρος πλέον 60 κιλών, η 26χρονη από το Nottingham μίλησε για τη διαταραχή που τη βασάνιζε αλλά και για την επίτευξη ακόμα ενός προσωπικού στόχου: του μεταπτυχιακού της στη Φαρμακοχημεία από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
«Έχασα τα πιο πολύτιμα χρόνια μου με την οικογένεια και τους φίλους μου, μία περίοδο που θα έπρεπε να έχω απολαύσει», δήλωσε. «Θυμάμαι πως μία φορά χρειάστηκα ανάνηψη γιατί είχε σταματήσει η αναπνοή μου. Η νοσοκόμα μού είπε πως ο οργανισμός μου χρειαζόταν επειγόντως ζάχαρη και μου έδωσε ένα ισοτονικό ποτό. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να ρωτήσω πόσες θερμίδες έχει!», αφηγείται. «Βρισκόμουν σε πλήρη άρνηση. Έπαιρνα τροφή με ειδικό σωληνάκι αλλά διαρκώς τον έβγαζα. Ήμουν 16 χρονών και είχα βάρος 44 κιλά, ήταν απαίσιο. Στο χαμηλότερο βάρος μου βρέθηκα στα 18-19, ήμουν κάτω από 38 κιλά και ήξερα πως έπρεπε να αρχίσω να τρώω», προσθέτει.
«Πρέπει να θέλεις να αλλάξεις. Ήμουν για επτά χρόνια μέσα και έξω από τα νοσοκομεία. Έλαβα πολλές φορές βοήθεια αλλά έγινα πραγματικά καλύτερα μόνο όταν το θέλησα εγώ. Πριν από εκείνη τη στιγμή, έπαιρνα βάρος στο νοσοκομείο και το έχανα μόλις έβγαινα. Μετανιώνω για το χαμένο χρόνο αλλά αν δεν τα είχα περάσει όλα αυτά δεν θα ήμουν σήμερα ο άνθρωπος που είμαι», τονίζει.
Η Rowena δέχθηκε βοήθεια στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου του Nottinghamshire πριν εισαχθεί σε εξειδικευμένη κλινική για διατροφικές διαταραχές.
Όταν η υγεία της βελτιώθηκε, άρχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
«Έχω την πιο υπέροχη οικογένεια και τους πιο υπέροχους φίλους. Για όποιον υποφέρει εκεί έξω, είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις υποστήριξη. Είναι μία μακρά διαδικασία. Κάνεις πρόοδο αλλά κάνεις και βήματα πίσω. Όλοι έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους», λέει η Rowena. «Δεν πιστεύω πως θα το αφήσω ποτέ εντελώς πίσω μου αλλά υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να το διαχειρίζομαι ούτως ώστε να έχω τη ζωή μου. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την ιατροδικαστική ή τα ναρκωτικά, θα ήταν ωραία να μπορώ να βοηθώ τους ανθρώπους».
-->
