Πριν από περίπου πέντε χρόνια, στις 16 Αυγούστου 2008, η Στέφανι μαζί με τον σύζυγό της Κρίστιαν, άφησαν τα τέσσερα παιδιά....στους γονείς τους και ξεκίνησαν για ένα μονοήμερο ταξίδι με ένα μικρό αεροπλάνο.
Ο Κρίστιαν είχει άδεια πιλότου και μαζί τους στο ταξίδι ήταν και ο φίλος του αλλά και δάσκαλός του στα μαθήματα αεροπλοΐας, Νταγκ Κίνερντ. Η παρέα έκανε μια στάση στο Μεξικό για να εφοδιαστεί το αεροπλάνο με καύσιμα.
Αμέσως όμως μόλις απογειώθηκαν, άρχισαν να αντιμετωίζουν προβλήματα με το αεροπλάνο το οποίο τελικά ξεκίνησε να χάνει ύψος και να καταλήγει σε μια τρελή πορεία χτυπώντας ηλεκτρικές κολώνες. Μάλιστα, λέγεται ότι από τύχη δεν χτύπησε πάνω σε σπίτια. Τελικά το αεροπλάνο έπεσε στο πεζοδρόμιο και τυλίχτηκε στις φλόγες, εγκλωβίζοντας μέσα και τους 3 επιβάτες.
Τα σωστικά συνεργεία έφτασαν αμέσως. Μετέφεραν τους τραυματίες στο νοσοκομείο όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατος του φίλου τους, ενώ το ζευγάρι τέθηκε σε κατάσταση ελεγχόμενου κώματος από τους γιατρούς.
Οι συγγενείς της Στέφανι και του Κρίστιαν που ειδοποιήθηκαν, είπαν ότι τα εγκαύματά τους ήταν τόσο βαριά που με δυσκολία αναγνώρισαν τα πόδια της άτυχης γυναίκας. Η εκτίμηση των γιατρών ήταν ότι το ζευγάρι δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει αφού ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Το ζευγάρι όμως διέψευσε τους πάντες. Μετά από τρεις μήνες που ήταν σε κώμα, τελικά οι γιατροί ξύπνησαν την Στέφανι, όμως χρειάστηκαν ακόμα 5 εβδομάδες μέχρι τελικά να κοιταχτεί στον καθρέπτη και να δει τον εαυτό της ενώ για να αποκτήσει το πρόσωπο που έχει σήμερα, χρειάστηκαν πολλές χειρουργικές επεμβάσεις.
Το πρώτο παιδί που βρέθηκε στο νοσοκομείο να τη δει ήταν η μικρότερη κόρη της Τζάιν, η οποία μόλις αντίκρισε τη μητέρα της έχασε τη μιλιά της. Η Στέφανι τη χαιρέτησε και το μικρό κορίτσι κατέβασε το κεφάλι του. Για την υπόλοιπη ώρα δεν την κοίταγε καθόλου.
Η Στέφανι δεν μπορεί να περιγράψει με λέξεις πόσο άσχημο ήταν αυτό το συναίσθημα και όπως δήλωσε η ίδια με πόνο ψυχής: «Το να μη θέλει να σε κοιτάει το ίδιο σου το παιδί είναι ό,τι χειρότερο για μια μάνα».
Η μεγαλύτερη κόρη της Στέφανι της μίλαγε μόνο έχοντας ένα παραβάν ανάμεσά τους αλλά αυτό που στεναχώρησε από όλα τα παραπάνω την άτυχη μητέρα ήταν άλλο περιστατικό. Όταν έγινε το ατύχημα ο γιος της, το μικρότερο από τα παιδιά της, ήταν μόλις 18 μηνών. Έτσι, μέχρι να γίνει εντελώς καλά η Στέφανι τον μεγάλωνε η αδελφή της την οποία ο μικρός φώναζε "μαμά" και τη Στέφανι "θεία".
Όταν ο μικρός βρέθηκε στο νοσοκομείο να τη δει άρχισε να κλαίει, ζητώντας με αναφιλητά τη μητέρα του, όχι όμως την πραγματική του μάνα, αλλά την αδελφή της Στέφανι. «Η μαμά του είμαι εγώ», είπε πληγωμένη η Στέφανι που δεν μπορούσε να πάρει καν αγκαλιά τον μικρό της καθώς οι πληγές της ακόμα πονούσαν, όπως και η καρδιά της.
Απλά καθημερινά πράγματα όπως το να παίζεις με τα παιδιά σου ή να χτενίζεις τα μαλλιά της κόρης σου δεν μπορούσε πλέον να τα κάνει και ένιωθε σαν να της είχε αφαιρέσει κάποιος τη ζωή.
Οι φίλοι, οι συγγενείς, ακόμα και ο άγνωστος κόσμος που διάβαζε το blog της Στέφανι όλο αυτό το διάστημα, την παρακινούσαν να παλέψει για να ξανακερδίσει τα παιδιά της, όπως ακριβώς είχε κάνει και με τη ζωή της μετά το ατύχημα. Έτσι κι έγινε!
Οπλίστηκε με θάρρος και άρχισε να έρχεται κοντά στα παιδιά της. Τρία χρόνια μετά το τραγικό ατύχημα, η Στέφανι έμεινε και πάλι έγκυος αν και οι γιατροί της είχαν πει πως λόγω των εγκαυμάτων που είχε υποστεί δεν θα κατάφερνε να κάνει άλλο παιδί. Η ίδια έγραψε στο blog της: «Τελικά γίνονται θαύματα». Για τη Στέφανι η ίδια είναι το πρώτο θαύμα, ο άντρας της το δεύτερο και η εγκυμοσύνη της το τρίτο.
Η μητέρα των πέντε αυτών παιδιών έγραψε και βιβλίο μετά από αυτή την περιπέτειά της το οποίο έχει γίνει best seller!
-->
