«Αν κάτσεις να σε πηδήξω θα σου κάνω δίσκο και µάλιστα µε τη συµµετοχή πολύ γνωστών συντελεστών». Αυτό γύρισε και είπε -εντελώς απροκάλυπτα και απρόκλητα- παραγωγός στην 20χρονη Νεοσµυρνιώτισσα που λίγες µέρες πριν είχε υπογράψει το πρώτο της δισκογραφικό συµβόλαιο.
Η απάντηση δεν ήταν ακριβώς αυτή που είχε προφανώς συνηθίσει να ακούει. «Πάρε το δίσκο και βάλ' τον εκεί που ξέρεις», του είπε κλείνοντας µε δύναµη την πόρτα του γραφείου του πίσω της. Η επόµενη πόρτα που άνοιξε ήταν αυτή του διευθυντή της δισκογραφικής προκειµένου να πάρει το συµβόλαιό της στο χέρι της και -ουρλιάζοντας- να το σκίσει µπροστά στα έκπληκτα µάτια του λέγοντας «τελειώσαµε». Η Αγγελική µού ζήτησε (ευγενικά) να µη γράψω αυτή την ιστορία. Αλλά τη θεωρώ απαραίτητη για να µπείτε στο νόηµα του ευγενούς τσαµπουκά και του αναβράζοντος πάθους που παίζουν κρυφτό στον πυρήνα της ύπαρξής της. «Ήταν µια νοοτροπία που υπήρχε γενικότερα τότε που ξεκινούσα. Η αλήθεια είναι ότι εγώ ήµουν από µικρή τσαµπουκάς και γενικά δεν κολλούσα. Ένα άλλο κοριτσάκι, όµως, που ενδεχοµένως θα ήταν πιο φοβισµένο, θα µπορούσε να είχε πέσει στην παγίδα».
?εν είχα ποτέ µου αµφιβολία για το ανθεκτικό του χαρακτήρα της. Η ίδια ιδιότητα που τη βοήθησε να ξεπεράσει και µια άλλη εµπειρία, αυτήν της πιο επώδυνης νύχτας της ζωής της (σ.σ. η δολοφονική επίθεση που στοίχισε τη ζωή του συντρόφου της, Μπάµπη Λαζαρίδη, και στην οποία τραυµατίστηκε η ίδια). «?εν θέλω να αναφέροµαι στο τότε. Είναι ό,τι πιο έντονο και τραυµατικό έχω περάσει στη ζωή µου. Είµαι σίγουρη ότι, αν είχε συµβεί σε κάποια άλλη, θα την είχαν κλεισµένη κάπου τώρα. Στην περίπτωσή µου υπήρχαν πολλοί παράγοντες που συνέβαλαν στο να µη συµβεί αυτό. Όπως το παιδί µου. Aν ήµουν µόνη µπορεί και να είχα αφεθεί. Αλλά υπήρχε ένα πλάσµα που, εκείνη την περίοδο, είχε µόνο εµένα. Οπότε έπρεπε να µαζέψω τα κοµµάτια µου».
Αυτή είναι η πρώτη φορά που συναντώ την Αγγελική από κοντά και υπάρχουν ορισµένα πράγµατα που αδυνατώ να συλλάβω. Όπως το πόσο αφαιρετική είναι η σχέση της µε το χρόνο.Καθώς επίσης το µε ποιο ακριβώς υπερσυµπαντικό ον έχει κάνει συµφωνία ώστε να δείχνει τόσο φρέσκια µετά από τρία συνεχόµενα µερόνυχτα που έχει επιστρέψει σπίτι πολύ µετά την ανατολή του ήλιου. Ακόµη και αν η ίδια, καθισµένη απέναντί µου στον πάνω όροφο του σπιτιού της στο Πανόραµα Βούλας, µε µια βελουτέ φόρµα και ένα t-shirt, επιµένει πως έχει µαύρους κύκλους κάτω από τα µάτια και πως τελευταία έχει πάρει πολλά κιλά («Άνοιξα το στόµα µου πριν από δυο µήνες και από τότε δεν το έχω κλείσει. Ρώτα και τον αδελφό µου, που µε γυµνάζει, ο οποίος µε κράζει συνέχεια»).
Όσο µιλάω µε τον πατέρα της για τον Πανιώνιο, τη βλέπω µε την άκρη του µατιού µου να µαθαίνει υποµονετικά την προπαίδεια στον 8χρονο γιο της Μπάµπη (σ.σ. τον ίδιο που γύρισε και της είπε, επειδή δεν του έκανε ένα χατίρι, τη θεϊκή ατάκα «Είσαι πολύ κακή τραγουδίστρια», αλλά που τρελαίνεται όταν του φτιάχνει µακαρόνια µε κιµά ή γλυκό ψυγείου µε µπισκότα Μιράντα). Και πείθοµαι επιτόπου για το πόσο οικόσιτη ανέκαθεν ήταν («Είµαι άνθρωπος των σχέσεων και της οικογένειας. Έχοντας µεγαλώσει σε µια δεµένη οικογένεια, ήθελα από πολύ µικρή να βρω τον άνθρωπο της ζωής µου και να κάνω παιδί»).Το πρόβληµα είναι ότι όσο περισσότερο βλέπω πώς πραγµατικά είναι εκτός πίστας, τόσο περισσότερο εκνευρίζοµαι µε την ανοησία κάποιου που την είχε και οικιοθελώς την έχασε. Όσο και αν εκείνη, παρόλο που την πιέζω, δεν καταδέχεται να πει ούτε έναν κακό λόγο για πρώην σχέση της. Ενώ βρίσκει τη µαγκιά να παραδεχτεί -έστω και µετά από ένα αρχικό δισταγµό- πως «Στη ζωή µου νιώθω πως είχα δυο σχέσεις (σ.σ. αν και µου µίλησε για µια άγνωστη τρίτη, διάρκειας τριών ετών, µε ένα µηχανικό αυτοκινήτων). Ότι δεν υπήρξε πριν τίποτα άλλο. Κάτι που έχει να κάνει µε το πόσο δυνατά πράγµατα νιώθεις. Τουλάχιστον αυτό ισχύει µέχρι τώρα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιον µπορείς να γνωρίσεις την επόµενη µέρα που ξηµερώνει. Αν και, αυτή τη στιγµή, δεν είµαι σε φάση να κάνω σχέση. Έχει προτεραιότητα η καριέρα (σ.σ. ετοιµάζει την πρώτη της ολοκληρωµένη δισκογραφική δουλειά µε την Platinum Records και κάνει πρόβες για τις εµφανίσεις της µε τον Νότη Σφακιανάκη, που ξεκινούν στα Αστέρια στις 11 Μαΐου) και το παιδί µου».
Όσον αφορά την Αγγελική, δεν είµαι αντικειµενικός. Μου αρέσει. Όχι µόνο αυτό το εντυπωσιακό που φαίνεται προς τα έξω, αλλά τα µικρά πράγµατα. Όπως ο -εντελώς κοριτσίστικος- τρόπος που γελάει, οι ηχηρές σιωπές της (όταν παραγίνοµαι αδιάκριτος), το πώς χαµηλώνει τη φωνή της όταν τη ρωτάω την αγαπηµένη της βρισιά και ο παιδικός της ενθουσιασµός όταν αισθανθεί ότι όντως πεθαίνεις να µάθεις πράγµατα για εκείνη. Όπως το τι φοβάται («Το ύψος, τα αεροπλάνα και τα extreme sports»), σε τι είναι εντελώς ατάλαντη («Στο πατινάζ») και ποιος ήταν ο εφηβικός της έρωτας. «?εν το έχω πει ποτέ, αλλά στα 16 µου ήµουν τρελή και παλαβή µε τον Χρήστο ?άντη. Ήταν να έρθει, θυµάµαι, για µια παρουσίαση σε ένα κατάστηµα δίσκων στη Νέα Σµύρνη. Οπότε πήγα, του πήρα δώρο (κάτι µε καρδούλες) και στήθηκα στην ουρά για να πάρω αυτόγραφο. Όταν τον είδα έπαθα σοκ. Και, από τον ενθουσιασµό, άρχισα να κλαίω. Ήταν ο εφηβικός µου έρωτας».
Χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι µπορώ να αντισταθώ σε ένα µακροβούτι στο λάκκο µε τις κιτρινίλες, για να αλιεύσω αλήθειες σχετικά µε την απιστία. «Όταν εσείς οι άντρες κάνετε κάτι, φαίνεστε. Κατάλαβα π.χ. ότι ο σύντροφός µου µε είχε απατήσει από το βλέµµα που είχε όταν µπήκε στο σπίτι. Και όντως µου το παραδέχτηκε αµέσως. ?εν µπήκα στη διαδικασία να ρωτήσω ποια είναι η άλλη. Εµένα µε ενδιέφερε περισσότερο ο λόγος που το έκανε. Γιατί θεωρώ ότι οι άντρες που θα πάνε µε µια άλλη γυναίκα ψάχνουν την επιβεβαίωση. Στη συγκεκριµένη περίπτωση αποφάσισα να το παραβλέψω γιατί ήθελα να προχωρήσει η σχέση. ?εν το παίζω αγία. Έχω κερατώσει και εγώ. Και δεν το έµαθε ποτέ (µέχρι τώρα). Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριµένη σχέση είχε ουσιαστικά τελειώσει. Απλώς δεν είχαµε πει επίσηµα το "χωρίζουµε". ?εν έψαχνα την επιβεβαίωση. Απλώς έτσι µου βγήκε. Ερωτεύτηκα έναν άλλο άνθρωπο».
Ντρέποµαι που το οµολογώ, αλλά δεν την ακούω και πολύ προσεκτικά. Το µυαλό µου ταξιδεύει πίσω στην εποχή που, έξι χρονών κοριτσάκι, ήταν στην κουζίνα του σπιτιού της στη Νέα Σµύρνη ακούγοντας στο walkman της κασέτα µε τραγούδια της γιαγιάς της (σ.σ. της Καίτης Γκρέι) και τραγουδώντας. Προσπαθώ να τη φανταστώ να κάνει πρόβες µε το γκρουπάκι των συµµαθητών της στο Γυµνάσιο, να πετάει αυγά στην αίθουσα των καθηγητών όταν τους αρνήθηκαν να τους πάνε πενταήµερη στην 3η Λυκείου, να βγάζει το µεροκάµατο κάνοντας promotion σε αντηλιακά και µαλακτικό ρούχων σε supermarket ή να χτυπάει το πρώτο της τατού (αυτό µε το φεγγάρι και τον ήλιο που έχει στην πλάτη) στον Τζίµη στην Πλάκα, µόλις έκλεισε τα 18 (σ.σ. προσεχώς ετοιµάζεται να κάνει τατού µανίκι στο χέρι).Αυτό που δεν τολµώ να φανταστώ είναι πώς ακριβώς είναι τα δυο -από τα συνολικά οχτώ- τατού της που κοσµούν σηµεία της ανατοµίας της που ποτέ δεν έχει δει ο ήλιος. «?εν πρόκειται να σου πω τι είναι. Ας πούµε απλώς ότι το ένα έχει να κάνει µε δυο "πονηρές" καρδιές και το άλλο έχει ένα µήνυµα σεξουαλικού περιεχοµένου».
Τέλος, αυτό που δεν µπορώ να φανταστώ µε τίποτα είναι το πώς είναι να αισθάνεσαι µια µεταφυσική παρουσία δίπλα σου, µέσα στο ίδιο σου το σπίτι. «?εν έχω δει φάντασµα, ούτε έχω ψαχτεί ποτέ µε µέντιουµ, αλλά έχει τύχει µια φορά να νιώσω µια ενέργεια, µια παρουσία δίπλα µου. Ήµουν σπίτι και έκανα κάτι πολύ συγκεκριµένο -που έχει να κάνει µε τα πιστεύω µου- όταν µύρισα µια πρωτόγνωρη µυρωδιά, ανάµεσα σε αυτή ενός φρεσκοψηµένου γλυκού και του λιβανιού. Ταυτόχρονα, ενώ στο δωµάτιο είχα µόνο µια µικρή λάµπα αναµµένη, λούστηκε όλο το δωµάτιο µε ένα απίστευτο φως. Όταν το συζήτησα µε τον πνευµατικό µου, µου επιβεβαίωσε ότι επρόκειτο για µια παρουσία που βρέθηκε κοντά µου. Άσε που, τώρα που το συζητάµε, συνειδητοποιώ ότι έχω πάνω από ένα χρόνο να πάω να εξοµολογηθώ. Και αυτό είναι κάτι µε ανακουφίζει και µε κάνει να νιώθω καθαρή µέσα µου».
Η Αγγελική Ηλιάδη είναι όντως, όπως µου είπε ένας νυκτόβιος φίλος µου όταν άκουσε ότι θα τη συναντήσω, από τις γυναίκες που θα σκότωνες για να έχεις. Και, το πιο εκπληκτικό, που θα µπορούσες να έχεις για πάντα, αρκεί να ακολουθήσεις 1-2 βασικούς κανόνες. Τους οποίους σου τους δίνει και έτοιµους, στο χέρι. «Οι γονείς µου είναι µαζί 33 χρόνια. Κάτι που µοιάζει άθλος. Αν και, στην πραγµατικότητα, πιστεύω ότι τα πράγµατα είναι πολύ απλά για να πετύχει µια σχέση. Αρκεί να εµπιστεύεσαι και να σέβεσαι τον άνθρωπό σου, να τον στηρίζεις και να τον βάζεις πριν από εσένα. Με άλλα λόγια, θέλει καρδιά και κότσια. Εκεί την πατάµε». Η ίδια έχει αποδείξει ότι διαθέτει και τα δυο. Κάτι που αποτελεί τη σωτηρία και την κατάρα της ταυτόχρονα. «Έχω ταξιδέψει οδικώς από Αθήνα Θεσσαλονίκη κλαίγοντας σε όλη τη διαδροµή. Όταν έφτασα έξω από το µαγαζί που είχα πρόβα, σκούπισα τα δάκρυά µου και µπήκα µέσα. Κανείς δεν µε είδε να κλαίω. Ούτε τότε, ούτε ποτέ».
www.pinnokio.gr
